شعر - داستان- خاطره
وقتی فقر بیداد میکند
غیرت و آبرو در گنجه جا خوش کرده اند
میشود فقر را انکار کرد
میشود چشمهای خود را جور دیگر آشنا با فقر کرد
انچه ار اعتماد باقی میماند فقر همه را مبیرد
فقرآمد و آبرو رفت
تنگ تر از تنگ شد دل تنگ نظران
وقتی مردم با فقر کشتی میگیرند
آدمک پیری که نشسته رو ی چشمانش
لطف غنی نمودن هیچ اثری نداشت
آنچه امروز فقر را با خود همه جا میبرد
آنکس که ندید چهره غم را تا کنون
فقر مایه خجالت کشور
میروند و می آیند
کوچه ها – خیابانها – همه کاسه بدست
در خانه ها کوفته – دستهای سیاه دراز
تابه کی اینگونه بودن
تاکی تا کی.
نظرات شما عزیزان:
به وبلاگ من خوش آمدید.
